Alice August de Meijer
Naaldkunstenaar
“ik wilde altijd al iets doen wat niemand deed”
Trompe L‘oeil in naaldkunst
Alice noemt haar naaldkunstwerken liever “tapisserieën”. Voor wie denkt dat het hier om stoffige wandkleden gaat komt bedrogen uit. Zo op het eerste gezicht lijkt haar werk zelfs op een olieverf, het blijkt bedrieglijk natuurlijk, eerste klas Trompe L¢oeil. De veronderstelde verfstreken zijn dichterbij bekeken duizenden minuscule steekjes.
Haar werk oogt warmer dan een schilderij en siert inmiddels vele wanden en ontvangstruimtes in Amerika, Engeland, Duitsland tot Taiwan aan toe. Bij zowel particuliere als zakelijke opdrachtgevers, in bankgebouwen, hotels en zelfs in schepen zijn haar tapisserieën terug te vinden. Als een uitdagend contrast hangt het naast moderne kunst zoals een Corneille of Appel, soms ook prijkt een creatie als een “naaldfresco” harmonieus aan de zijde van een oude Meester. Middeleeuws monnikenwerk in de 21ste eeuw. Een niet alledaagse naaldkunstenares met een nog minder voor de hand liggende kunstvorm, geen werk is gelijk en is daarom uniek te noemen. Zelf is Alice daar nogal bescheiden over.
Tekenen met naald en draad
“Ik heb alles in de loop der jaren zelf bedacht en ontwikkeld. De gemengde technieken die ik gebruik van stof, sjablonen, olieverf, graveren, naald en draad. De vormen, het kleur en materiaalgebruik, terwijl je bezig bent ontdek je wat kan en niet kan. Ik wilde altijd al iets doen wat niemand deed. Het is werk, hard werk, heel arbeidsintensief en gedetailleerd per centimeter. Het totale proces van ontwerp tot uitvoering moet helemaal door mijn handen heen gaan, dan pas komt er iets moois uit. Het is vooraf niet te zeggen hoelang ik met een werk bezig ben, soms 2 maanden soms een half jaar. Zoals een ander naar zijn baas gaat, ga ik naar mijn atelier, ´s morgens drie uur en ’s middags drie uur “prikken” en ontwerpen. Wat ik doe is eigenlijk tekenen met een naald”.
Inspiratiebron
Alice is een echt buitenmens. De zo typisch Hollands wisselende seizoenen vormen voor haar de nooit opdrogende bron van inspiratie die haar de kans geeft om te ´scheppen´, zoals ze zegt. Vanuit haar atelierraam overziet zij iedere dag de lommerrijke omgeving rond haar huis en de veranderingen van kleur en uiterlijk in de natuur. Ze kan alleen met de seizoenen meewerken en zomers dan ook geen wintertafereel maken.
Ze typeert haar werk als romantisch. Ondanks dat haar werk vrouwelijk oogt zien mannen er vooral sfeer in. Vlinders, vogels, schelpen, water, bomen, een enkele bosnimf en bloemen vormen vaak de basisingrediënten voor haar naaldkunst. Haar lievelingskunstwerk is een Oriëntaals getint tweeluik van vogels. Opmerkelijk gezichtsbedrog is haar tapisserie “glas op stof ”. Een stilleven van wat 17e eeuw aandoende glazen en een fles waarin wat felle klaprozen steken op een achtergrond van damast dat uit de verte de indruk geeft van een klassiek behangpatroon.
Op reis ligt de camera altijd naast Alice in de aanslag. Om de sfeerimpressies die haar zintuigen onderweg tegenkomen vast te leggen en later met naald en draad te vertalen. Zo ook haar werk “gezicht op Antibes”, een doorkijk vanuit een venster op de zo karakteristieke rode daken van het Zuid-Franse stadje.
Opdrachten
Naast haar eigen vrije werk krijgt Alice regelmatig opdrachten uit binnen- en buitenland. Vaak hebben deze dezelfde boodschap; men zoekt iets bijzonders, origineels, persoonlijks en blijvends.
“ Als ik een huis van binnen zie dan zie ik direct wat het nodig heeft. De mensen die mij een opdracht verstrekken kennen mijn werk meestal via via en al pratende met ze krijg ik al een beeld van hun wensen. Ik kijk naar huis, tuin en persoon. Nooit maak ik een eerste ontwerp, de mensen en hun omgeving inspireren mij gewoon al genoeg”.
Erkenning
“Werkelijke erkenning krijg ik als ik zie dat mensen naderhand de kleuren van hun muren aanpassen aan de kleuren van mijn werk.Of dat men oprecht ontroerd is als ik de portretten van hun kinderen of geliefde huisdier zo treffend in stof weet vast te leggen.Ooit heb ik in opdracht een groot tapisserie gemaakt dat de drie uit huis vertrokken kinderen moest symboliseren. Dat vertrek uit het warme oudernest heb ik afgebeeld als drie ganzen in trekvlucht omringd door grassen. Groot was mijn verbazing toen ik later op de thee werd uitgenodigd en ik deze geserveerd kreeg uit een Chinees theeservies met daarop identieke ganzen en grassen! Het bleek een huwelijkscadeau te zijn voor de ouders van de opdrachtgever en had al die jaren in dozen ingepakt op zolder gestaan.
En trots, ja een beetje trots ben ik toch wel op de tapisserie die ik in opdracht van een Nederlandse bank in Taiwan heb gemaakt. Een kraanvogel met embleem van een leeuw in de zon”.
Tekst: Josette Berg 2004